„W obecnych czasach praca zawodowa kobiet stanowi nieodłączny element życia społecznego. Praca jest szczególnie wysoko cenioną wartością w przypadku tych kobiet, które w swojej aktywizacji zawodowej odnajdują nie tylko wymierne korzyści ekonomiczne, ale również traktują ją jako formę samorealizacji życiowej”.

Po  ukończeniu studiów rozpoczęłam pracę w wiejskiej  szkółce w charakterze nauczycielki nauk przyrodniczych. Tak stanowiła moja umowa  o pracę, a w rzeczywistości uczyłam wszystkich przedmiotów, które w danym roku szkolnym nie miały obsady. W pierwszym roku pracy jako nauczycielka języka polskiego miałam kuratoryjną  przedmiotową  wizytację bo pani wizytator nie wiedziała, że ja nie jestem polonistką.

Nie zdziwię się, jeśli ktoś z czytelników uzna, że ja to wszystko zmyśliłam. Nic z tego! W latach 70-tych takie zawieranie umów o pracę było normą  w polskich Kuratoriach  Oświaty, bo to był jedyny sposób na obsadzenie wiejskich szkół nauczycielami z wyższym wykształceniem. Dopiero po  kilku latach obowiązkowej pracy na wsi zostałam przeniesiona na etat w miejskiej szkole podstawowej.

Po rozwodzie dostałam  w tej  szkole mieszkanie służbowe  a kilka lat później lokatorskie w Mieszkaniowej Spółdzielni Nauczycielskiej założonej przez nauczycieli i pełny etat w Liceum.

I to był przełom w moim życiu! 

Wreszcie mogłam rozwinąć zawodowe skrzydła  i stać się nauczycielką, ale  nie taką zwykłą, która przez całe życie zawodowe nauczała jedynie przedmiotu. Mnie pasjonowało  poznawanie osobowości moich uczniów, ich motywacje, poglądy, stopień wykorzystania zdolności etc. Porównywałam ich ze sobą i usiłowałam dociec, czemu jedni są prawie zawsze na szczycie, podczas gdy inni nigdy go nie osiągają. Czemu ci najzdolniejsi często nie radzą sobie w życiu, a ci, uznani w szkole za przeciętnych lądują wysoko. Dużo uczyłam się poza zawodowo, ukończyłam wiele kursów tak zawodowych ( 17 kursów i 3 studia podyplomowe) jak i rozwoju osobowości. Z tym, że te ostatnie to już na własny użytek. Ale do tego jeszcze wrócę.

Wychowania Do Życia W Rodzinie (WDŻ)

Poza nauczaniem przedmiotowym w liceum, od 2000 roku  prowadziłam także nieobowiązkowe zajęcia z Wychowania Do Życia W Rodzinie. Dla porządku podaję niżej  o co w tym przedmiocie  chodzi.

„Zgodnie z założeniami zajęcia WDŻ mają wspierać rodziców w wychowywaniu dzieci głównie w tych obszarach, o których w wielu domach nie mówi się wiele, albo nie rozmawia się wcale. Dlatego też poruszane na zajęciach tematy mają wspierać rodziców w ich roli wychowawczej, pomagać dzieciom we właściwym przeżywaniu okresu dojrzewania i zrozumieniu emocji, przedstawiać normy społeczne, pomagać znajdować odpowiedzi na podstawowe pytania egzystencjalne, wspierać w kształtowaniu hierarchii wartości, ale też – jak czytamy w podstawie programowej tego przedmiotu – wzmacniać proces identyfikacji z własną płcią” .

Ukończyłam roczny zawodowy kurs edukatora seksualnego, w trakcie którego  zdobyłam gruntowną i naukową wiedzę o seksualności człowieka nie tylko o biologii i fizjologii płci ale też o ludzkiej psychice, wpływie  dzieciństwa, okresu dojrzewania, młodości na  życie w społeczeństwie. 

I dopiero na tym kursie – pierwszy raz  w życiu –  spotkałam się z naukowym pojęciem Kobiecości i Męskości!

O ile dawniej kobiecość kojarzono z pięknem, delikatnością, emocjonalnością, z byciem dobrą matką i opiekunką domowego ogniska, to współcześnie kobiecość może łączyć się także z niezależnością, asertywnością i ambicją.

Bingo!  JESTEM KOBIECĄ KOBIETĄ!

Rozwiedzioną, ale moralną. Niezależną, asertywną ,ambitną! Inteligentną  – co wreszcie  przestało być społeczną wadą straszącą mężczyzn, a stało się walorem.  Moim!  Kobiecym!

Jako  licencjonowany edukator seksualny, prowadziłam  zajęcia WDŻ  w rożnych typach szkół, rożnych klasach i zespołach uczniowskich. Równoległe

rozwijałam swoją osobowość poprzez uczestnictwo w kursach rozwoju kreatywności,  redukcji stresu, poszerzania pamięci.

 Skutkiem tego stałam się  autorką kilku programów psychoedukacyjnych, adresowanych do młodzieży szkolnej, nauczycieli, studentów pedagogiki, socjologii, resocjalizacji, instruktorów ośrodków kultury  pracujących z dziećmi oraz rożnych grup zawodowych i  środowiskowych. Pomogłam wielu ludziom w odnalezieniu własnej drogi, pokazałam sposoby efektywniejszego przyswajania wiedzy, kształtowałam pewność siebie, pomagałam wyjść z nieśmiałości. Realizowałam te programy tak w oświacie, jak i w innych placówkach.   W środowiskach trudnych – narkomani, rodziny alkoholików, świetlice profilaktyczne. Szkoliłam pedagogów i osoby zajmujące się tzw. „młodzieżą trudną”. No i przede wszystkim spore rzesze samej młodzieży a także dzieci –  dla których napisałam osobny program. 

Piszę o tym w czasie przeszłym bo obecnie jestem na emeryturze.

Niemniej dla  porządku podaję, że podsumowaniem tej działalności psychoedukacyjnej  są dwie książki mego autorstwa,  do dziś obecne na rynku księgarskim. Jedna z nich ma nieco przewrotną formę,   bo razem z czytelnikiem tworzymy bajkę, która jest nową rzeczywistością. A w bajkach wszystko jest możliwe – tak  odnalezienie w sobie umiejętności patrzenia, słuchania, samoświadomości, zmiany wspomnień, kreowania nowych zdarzeń, redukcji stresu i lęków, bezpiecznego wyzwalania emocji  jak i dotarcie do Wielkiego Zamku  na Wysokiej Górze oraz  do swojej Kobiecości.

                                                           ***

„Wiek senioralny pełen jest nowych możliwości, w którym mamy szansę realizować odkładane wcześniej plany, rozwijać zainteresowania, hobby i cieszyć życiem”.

Decydując się na emeryturę, musiałam  wypowiedzieć  pracę. I wtedy pojawił się strach,  który objawiał się ściskaniem  w dołku i falą gorąca wywołaną  wracającym  jak bumerang pytaniem –  co będzie dalej? Strach przed nieodwracalną zmianą, zapowiedzią  osamotnienia z powodu utraty  wspólnych znajomych, skurczeniem się dotychczasowego  świata do rozmiarów mieszkania. Przed znaczną ilością  wolnego czasu i brakiem pomysłu na jego zagospodarowanie.

Z doświadczenia wiem, że każdy emeryt przez  to przechodzi. Tymczasem media społecznościowe przekonują,  że „wiek emerytalny po to jest nam dany, by realizować niespełnione plany”. Ładnie brzmi, ale czy to  jest możliwe ?  

Jest! Mnie wiek emerytalny  przyniósł wolność, która  oswobodziła  mnie z rutynowych działań i myśli. Z codziennej  stagnacji.

Przyniósł  mi spokój  i poczucie wartości  upływającego  czasu, dzięki czemu  potrafię  już przystanąć i posłuchać  jak brzmi cisza, jak śpiewa ptak; popatrzeć, jak słońce zza chmury wygląda; poczuć, czas, który zamiast gonić  i popędzać zatrzymał się i dostarcza energii. A mijając, odmładza … Duchowo!

Podarował mi umiejętność obserwacji codziennego życia, czego nikt z nas nie robi,  bo wciąż gdzieś  pędzimy.  I nie wiemy,  co przez ten pęd  tracimy. Zapominamy, że życie nie składa się z wielkich  wydarzeń  lecz z drobiazgów.

Zrozumienie, że nie ma granicznego wieku, po przekroczeniu  którego kończy się rozwój. Że  jedyną stałą drogą rozwoju są tylko zmiany, bo jeśli ich nie ma to się stoi w miejscu.  A młodość  i starość to tylko stan ducha !

Wybrałam młodość!

I,  jako młoda duchowo osoba, rozpoczęłam zupełnie nowy etap życia w którym realizuję się jako dziennikarka obywatelska na portalu dla seniorów.  Piszę artykuły, felietony, relacje ze zdarzeń kulturalnych i społecznych dziejących się w moim miejscu zamieszkania i regionie. Ponadto uczestniczę  w wielu kreatywnych inicjatywach  Miejskiego Centrum Aktywności Lokalnej , prowadzącego działania dla wszystkich mieszkańców – rodzin, dzieci i młodzieży oraz seniorów. Realizuje swoje hobby  w Klubie Rękodzieła Artystycznego tworząc biżuterię i „ obrazy sznurkiem malowane” czyli makramy etc.

A podróżując nieprzerwanie w głąb  siebie, odkrywam z radością własny potencjał i moją świadomą  Kobiecość. Pewność, że współczesne  kobiety zrzucają gorset  ograniczających przekonań i żyją tak,  jak chcą. Jak ja!!  Indywidualnie, inteligentnie, z możliwością wolnego wyboru.

A jeśli coś nam nie pasuje, zawsze możemy to zmienić.

Trzeba tylko wiedzieć, na czym nam zależy i dlaczego. Warto odkrywać swoje marzenia, pragnienia, działać, ryzykując popełnienie błędu.

Warto również zadbać, by życie nie zepchnęło nas na ścieżkę, po której nie chcemy iść. Być wolnym. Świadomie wybierać. Zgadzać się na konsekwencje twego wyboru. Także tego, który jest wyborem świadomego kształtowania swojej kobiecości.

CZĘŚĆ 1 Wybór świadomego kształtowania swojej kobiecości. Narodziny.

CZĘŚĆ 2 Wybór świadomego kształtowania swojej kobiecości. Dorosłość.