Przewartościowanie życia następuje po zauważeniu, że tkwimy w klatce, a to, co określaliśmy bezpieczeństwem i komfortem – powoli nas zabija. Jesteśmy jak żaby, które nie wyskakują z garnka, bo nie są świadome tego, że woda powoli się podgrzewa. To zaskakujące, że w pewnym wieku musimy od nowa uczyć się jak prawidłowo oddychać, odpoczywać, odnajdywać szczęście i proste przyjemności. Najwyraźniej przez pierwsze 30 lat życia uczymy się tego, jak przetrwać i dostosować się do materialnego świata. Tego jak żyć – uczymy się dopiero później i już sami. To nasza wewnętrzna podróż.